HET VERHAAL VAN DE SPIN

Parochianen, op 21 september begon de herfst. Ik vind dat nog steeds een van de mooiste jaargetijden. De kleuren van de bomen, de vallende bladeren, paddenstoelen die uit de grond schieten. Prachtig om te zien. Wat ik het mooiste vind, dat zijn de spinnenwebben. Die hangen daar zomaar tussen de bladeren van de bomen. En vooral als er op de draden wat dauw ligt, dan heb je een prachtig kunstwerk, geweven door een klein nietig diertje.

Misschien kent u het Afrikaanse verhaal van de spin. Een verhaal over die spin die een groot en stevig web maakte met de grootste zorg. Het werd echt een stukje vakwerk! De lijnen liepen allemaal keurig naar het midden. Nadat het web klaar was, was de spin tevreden. Hij wreef - als spinnen dat tenminste kunnen - met welbehagen in zijn pootjes. Nog één keer liep hij alle draden af om te kijken of alles stevig genoeg aan elkaar zat. En bovendien kon hij wel eens een draad vergeten zijn, want ook spinnen zijn niet onfeilbaar! Ineens stond hij voor een draad waarvan hij niet zo gauw meer wist waarvoor hij die gesponnen had. Het was blijkbaar een overbodige draad. Hij beet hem vlug door, want een overbodige draad, dat staat zo slordig! En toen gebeurde het: als een zeepbel zakte het hele web in elkaar. Hij was bijzonder dom geweest, want hij had de draad doorgebeten waaraan zijn hele web was opgehangen!

't Geloof hoeft voor mij niet meer’, zei laatst iemand tegen me. En hij was niet eens op de gedachte gekomen dat zijn hele leven er wel eens vanaf zou kunnen hangen. Ongewild was de zoveelste draad door een schijnbaar onschuldige opmerking doorgebeten! Er zijn tegenwoordig tal van mensen die menen dat zij het zonder God kunnen doen. Daarom snijden zij de draad maar door. En zo vervreemden mensen van zichzelf, vervreemden ze van elkaar en vervreemdem van God.. Je hoeft heus geen pessimist te zijn om je hart vast te houden, als je maar naar de wereld om je heen kijkt: wat voor een ellende komt er dagelijks niet op een mens af via kranten, radio en televisie!

talloos zijn de dictaturen waarbij mensen worden gemarteld en onderdrukt;
de kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter en elke dag opnieuw sterven er mensen van de honger;
het spook van de milieuvervuiling doet de natuur geweld aan;
door het spook van de atoombewapening dreigen zelfs de sterren, van de hemel te vallen;
en dan niet te vergeten: het spook van materialisme, waarbij wij meer aandacht hebben voor dingen dan voor mensen om ons heen;
en dan hebben wij het nog niet eens--over het spook van de ontkerkelijking en geloofsafval.

Allemaal antigoddelijke machten, gericht tegen het welzijn van God en van de mensen. En of we dat nu leuk vinden of niet, zo is onze geschiedenis: een aaneenschakeling van onderdrukken en onderdrukt worden. Is er in zo'n wereld nog plaats voor het geloof in een bevrijdende God? Geen wonder dat er veel mensen zijn die menen dat zij maar beter hun draad met God kunnen doorsnijden, want ook Hij is blijkbaar niet in staat om in te grijpen in de wereld van vandaag. En dat heden is hard voor miljoenen mensen die leven aan de rand van de armoede of in dreiging van atoomgeweld.

Veel mensen weten met God geen raad meer als ze kijken naar wat er in deze wereld gebeurt: zoveel lijden, zoveel verdriet, zoveel hulpeloosheid. Beter de draad doorgesneden, dan leven met een God die het kwaad in de wereld toestaat en tolereert! Waarom er zoveel wanhopige dingen in de wereld gebeuren weet ik ook niet. Maar toch valt me één ding op: blijkbaar is God niet te beroerd geweest om zelf in zijn zoon Jezus met deze wereld mee te lijden. Een hoogst merkwaardige strijd tussen goed en kwaad. Het is Gods geschiedenis van het mosterdzaadje, van het kleine beetje gist, van een graankorrel in de donkere aarde. Het is het verhaal van een zwangere vrouw in barensnood, het verhaal van een klein kind in een voerbak. Het is het verhaal van de dwaze moeders of van een kamp van 'vrouwen voor vrede' tegenover een geweldige politiemacht!

‘Nee’, zei indertijd aartsbisschop Oscar Romero, ‘dit is geen leven. Niet voor de armen van mijn land, niet voor mij met al mijn rijkdom en mijn kennis, moraal en kerktraditie. Nu of nooit, wist hij, en hij draaide zich om, bijzijn leven! Hij ging naast de verdrukten staan, en kwam naast hen liggen in de dood! Het onverwoestbare geloof van Oscar Romero mag ook ons geloof zijn! Telkens wanneer er draken in onze wereld hun kop opsteken, ze zullen verpletterd worden door de kracht van een Maagd. Mag deze wereld haar levensdraad, haar verbinding met God, nooit doorsnijden, maar mogen wij ons invoegen in de geschiedenis van God-met-ons, die vaak dwars staat op de geschiedenis van mensen die toch alleen maar uitloopt op bloed en tranen.....

Vandaag is de oktobermaand begonnen. Oktobermaand Mariamaand. Maria hoort tot die groep van mensen die ook hedentendage zich uitbreidt van kring. tot kring - zoals een steen valt in het water. Zo krijgt het Godsrijk, ook in onze tijd, toch, langzaam gestalte in mensen die geloven in een nieuwe stijl van leven en in een nieuwe stijl van geloven! Tegen de verdrukking in.

Vandaag staat het evangelie centraal Jezus tegen zijn omgeving zegt ‘Laat de kinderen tot Mij komen’. In de zaal houden de kinderen zich met dit thema bezig. Kinderen die welkom zijn bij God, zelfs de beste plaatsen krijgen. Jezus neemt het de omstanders kwalijk dat zij de kinderen bij Hem weg willen houden. Jezus is verontwaardigd. Net als bij de vrouw die zijn voeten balsemt. Jezus ergert zich aan de omstanders die deze ontmoeting in de weg staan. Het Grieks gebruikt in beide verhalen het woord 'aganak tep’. En dat woord betekent: kwalijk nemen, verontwaardigd zijn.

Jezus neemt een mensenkind in zijn armen, Twee keer komt dat in de Bijbel voor: in Marcus 10:16 en Marcus 9:36-37. En in beide keren gaat het om kinderen. ‘Laat de kinderen bij me komen en houdt ze niet tegen’. En wij in onze tijd? Hoeveel mensen hebben hun levensdraad naar God doorgesneden, en daarmee ook de draad die de kinderen verbindt met de hemelse Vader. Fijn dat we in onze gezinsvieringen proberen om dire draad weer op te pakken. Maar het echte werk zal thuis moeten gebeuren. Kinderen die van God komen weer in contact brengen met onze hemelse Vader. En als je lijntje naar God gebroken is? Geen nood, want een lijntje heeft twee uiteinden. Als we de lijn met God loslaten, dan houdt God ons vast ‘aan zijn lijntje’!