DE VREDE VAN CHRISTUS

Vredeszondag. We leven in een tijd dat geweld en oorlogsleed vrijwel dagelijks via de TV onze huiskamer binnendringen. Denk aan de zwaar belegerde stad Aleppo, in Syrië. Soms is er een korte pauze in de gevechtshandelingen, om de burgers de gelegenheid te geven zich een beetje te bevoorraden of de stad te verlaten. Noem je dat vrede? Het is slechts een adempauze. Vele vluchtelingen laten in hun wanhoop alles achter, in de hoop elders toekomst te vinden. Zullen ze daar vrede vinden?

In elke viering wensen we elkaar de vrede van Christus. Wat wordt daarmee bedoeld? In elk geval heel wat meer dan een periode van wapenstilstand tussen twee oorlogen. Als Jezus zijn leerlingen twee aan twee voor zich uitzendt om de goede boodschap van Gods komende Rijk op aarde te brengen, zegt Hij: Als je ergens een huis binnengaat, groet dan de bewoners met de wens dat de vrede over dat huis mag komen (Mt. 10, 12). En zojuist hoorden we in het evangelie over de verschijning van Jezus aan zijn leerlingen na zijn verrijzenis. Het eerste wat Hij hen wenst is: Vrede zij met u.

De vrede die Jezus ons wenst heeft dus alles te maken met de centrale missie in zijn leven. Met het komende Rijk van God, een wereld van gerechtigheid waarin plaats is voor ieder mens. Een wereld waarin de kleinen worden opgetild en de machtigen van hun troon gestoten, zoals Maria zingt in haar lofzang, het Magnificat. Een wereld van solidariteit en omzien naar elkaar. Een wereld waarin allen, goeden en slechten, zijn uitgenodigd aan het feestmaal van God.

Als we dit serieus nemen, valt er nog heel wat werk te doen in deze wereld. Ook in de richting van de vluchteling die vandaag op onze deur klopt. Of in de richting van de armen en eenzamen die niet durven kloppen, maar onze aandacht net zo hard nodig hebben. Echte vrede is niet mogelijk zonder rechtvaardigheid, barmhartigheid en verbondenheid. Een mens leeft niet voor zichzelf alleen.

Echte vrede betekent ook vrede in je eigen hart. Vrede met je leven, met de mens die je geworden bent, met je vreugdevolle momenten, maar ook met je gemiste kansen. Een mens kan soms lange tijd lijden om wat hij ooit fout heeft gedaan. Of onder een minderwaardigheidsgevoel dat maar niet over gaat (Mt. 25, 14 ev). Als wij elkaar de vrede van Christus wensen, zeggen we onder meer: ik herken in jou een kind van God, je bent prachtig zoals je bent.

In vele verhalen wordt Jezus ons geschetst als iemand die mensen bevrijdde tot innerlijke vrede. In zijn persoon kreeg de genezende kracht van het goede gestalte (Drewermann, Jezus van Nazareth). Hij genas mensen van vele kwalen, zoals blindheid en verlamming, en gaf hen de vrijheid van het echte leven terug.

Vrede verbindt, las ik ergens. Misschien is dat wel wat Jezus ons ten diepste kwam brengen. Telkens opnieuw bracht hij mensen die werden buitengesloten weer in verbinding met de gemeenschap en mensen die gezondigd hadden weer in verbinding met God, door hen te vergeven. En wij, die zich zijn volgelingen noemen, worden opgeroepen hem hierin na te volgen. Wanneer wij in onszelf innerlijke rust gevonden hebben, zullen we misschien in staat zijn voor iets meer vrede om ons heen te zorgen.

We hoorden de kinderen zeggen: vrede is plezier met elkaar hebben, vrij om te genieten, van mensen te houden, en lekker bij elkaar te zijn. En: Jij helpt mij als ik verdrietig ben. Jij geeft mij nieuwe kracht. En straks zullen we zeggen: Ik wil geloven in een toekomst voor alle kinderen op aarde, een toekomst zonder oorlog, honger en verdriet. Een toekomst waarin iedereen meetelt, waar de aarde leefbaar is en niemand een ander nog kleineert en waar de rijkdom wordt gedeeld. Het klinkt inderdaad als een droom, de droom van de vrede van Christus. Wensen we elkaar straks die vrede. Amen.