TOTDAT HIJ KOMT

Hier vooraan in de kerk staat opnieuw onze Adventsboom. De kerststal staat er nog niet. Die blijft nog even op zolder. Op de adventskaars staan opnieuw vijf kaarsen, vier voor de Advent en een voor de Kerstnacht. De meeste Adventskransen zijn rond, hebben geen begin en geen einde. En als de kersttijd weer achter de rug is, gaat ook de Adventsboom weer voor een jaar naar de berging. Het lijkt een eeuwige kringloop, jaar in en jaar uit, Is er eigenlijk wel wat nieuws onder de zon? Of zitten we toch in de kringloop van altijd hetzelfde? De kringloop van de natuur: lente, zomer, herfst en winter. In de gang van de seizoenen - van altijd hetzelfde - zaten de heidenen gevangen. Het leven is het lopen in cirkels en kringetjes.

Vanaf de eerste lezing van het nieuwe liturgische jaar wordt de kringloop doorbroken. In het visioen van Jesaia lopen de volkeren en naties niet in een cirkel. Ze zijn ergens op weg naar toe. Ze hebben een doel. Ze komen van alle kanten op een bergtop af. Ze zijn op weg naar het heiligdom. Ze zijn onderweg naar God en onderweg naar elkaar. Toen er nog niet zo veel mensen op de wereld waren liepen de mensen alle richtingen uit. Zij vestigden zich over heel de wereld.

Maar sinds we weten dat de aarde rond is, weten we ook dat we elkaar dan uiteindelijk weer tegenkomen. Onderweg weet je niet wat je tegenkomt. Daarom zijn we als mensen tot de tanden toe gewapend. Maar als we niet meer over de aarde worden verspreid, maar elkaar halverwege weer tegenkomen, krijgen we de opdracht samen verder te trekken. En onderweg, zegt de profeet Jesaja, gebeuren er opvallende dingen. Dan worden zwaarden omgesmeed tot ploegijzers en sikkels.

Niet in een gesloten cirkel van altijd hetzelfde, maar onderweg naar iets toe. De Schrift zegt: naar Iemand toe, naar een wonderbaarlijke raadsman, een goddelijke held, een kind van vrede. Het heeft zin om vier weken lang de kaarsen aan te steken, een voor een. Zodat het elke week lichter wordt. En daarmee is de adventskrans geen cirkel, maar een spiraal, want we trekken verder door de geschiedenis, op weg naar God, Hij geeft ons zijn Zoon als kerstgeschenk. De hele maand december staat bol van geven en ontvangen, van wachten en verwachten. Sommigen onder u zullen zeggen: "laat het maar eerst Sinterklaas worden, Kerstmis zal spoedig volgen”

Vol verwachting klopt ons hart. Ook als het om kerstmis gaat? Er is een onderscheid tussen afwachten en verwachten. Met Sinterklaas wacht je maar af wat je krijgt. Het kan een feest van verwachting worden als de handen uit de mouwen gaan. En moeder wacht niet af tot haar kindje komt, zij verwacht. Afwachten doe je met je handen in je zakken, verwachten doe je met je handen uit de mouwen. Van alles moet nog geregeld worden voordat het kindje kan komen: een kinderkamer, beertjesbehang, de drempel naar Prénatal wordt uitgesleten, geboortekaartjes besteld.

Leef ik in afwachting van wat komen gaat of verwachten we nog iets van dit leven? Het is Advent, tijd van waakzaamheid, tijd om wakker te worden en je bewust af te vragen: waar sta ik? Waarvoor leef ik eigenlijk? Of laten we ons laten, laten we ons meeslepen, zoals eertijds verging in de dagen van Noach? Ze leefden toen op het ritme van de dagen, meegezogen in de maalstroom. Ook Noach voelde de zuigkracht van de tijd, maar hij liet zich niet meesleuren en richtte zijn leven in volgens Gods geboden. ‘Dan zullen er twee op de akker zijn, de een wordt meegenomen en de ander op de akker achtergelaten’, zegt het evangelie van vandaag. Zo gaat het nu nog. Bij alle beroerdigheid in de wereld wordt de een bewogen, de ander laat zich meeslepen. Werken aan een betere wereld? De een laat zich meeslepen en zet zich daarvoor in, een ander blijft onbewogen, praat er alleen maar over en gaat weer over tot de orde van de dag.

Noach maakte een keuze, liet zich niet meesleuren in de maalstroom van zijn tijd. En wij? Is voor ons het leven ook meer dan eten en drinken, Tv-kijken en achter de computer of je telefoon zitten? Maken we ons daar alleen zorgen om? De Adventstijd probeert ons los te weken van dit dodende ritme. Richt je op de komst van de Heer, laat je hart, maar vooral je handen, vol van verwachting zijn. Dan overvalt de dag van de Heer je niet onverhoeds zoals de zonde-vloed de mensen overviel ten tijde van Noach.

De decembermaand is de maand van wachten en verwachten. Een maand van surprises, waarin wij ons mogen voorbereiden op de grootste surprise die wij ons kunnen indenken. En niet in cadeaupapier, maar in doeken gewikkeld geeft God ons zijn eigen Zoon. De meesten zullen met Kerstmis weer zeggen: Pik in al dat engelenhaar, het is toch winter! Maar deze mensen komen van een koude kermis, van een koude kerstmis, thuis. Want met het kerstkind valt niet te marchanderen, God geeft zichzelf. Als je denkt dat je zonder voorbereiding straks in de kerstnacht het kerstkind naar huis mag nemen: vergeet dat dan maar! Dan sta je naakt en uitgekleed bij de kerststal als de keizer zonder kleren in het Sprookje van Andersen.

Advent betekent: verwachten, niet afwachten! Je openstellen voor het geschenk dat God ons met kerstmis wil geven. Een geschenk waar Jezus écht helemaal in zit. Alle cadeaus met Sinterklaas zullen erbij verbleken, want met Kerstmis gaat het om het geschenk van God zelf: zijn eigen Zoon. Niet in pakpapier, maar in doeken gewikkeld, de Zoon van God.