MAAK JE GEEN ZORGEN

Reizen is tegenwoordig een betaalbare luxe. Je kunt een stedentrip maken naar Londen, cultuur opsnuiven in Rome of bij de piramides van Gizeh in Egypte of lekker luieren op een subtropisch eiland. Een paar uurtjes vliegen en je bent er al. Dat was wat anders dan in de tijd van Jezus, waarin alles nog te voet ging, of op een ezel of een kameel. Je moest toen wel de tijd nemen. Rekening houdend met moeilijk terrein en slecht weer kom je te voet 25 tot 35 kilometer afleggen. Maakte je gebruik van een ezel, dan kon je de 40 kilometer halen. Dat was het maximum. Je moest dan ook geen haast hebben.

Een pelgrim die van Nazareth in Galilea naar Jeruzalem in Judea ging had dan ook heen haast. Over die afstand doe je minstens gemiddeld drie dagen. En voor een tocht van Jeruzalem naar de stad Babel moest je al gauw op zo’n 50 dagen rekenen. En om het gevaar van een overval te vermijden – zoals we dat weten van de Barmhartige Samaritaan die iemand verzorgde die door rovers was overvallen – ging je dan ook het liefst per karavaan die richting uit. En dan deed je daar zo’ n drie en een halve maand over. Wat een verschil met onze tijd. Vliegtuigen, treinen en bussen kunnen je met grote snelheid verplaatsen. Ik zag eergisteren in het nieuws dat de TH in Delft bezig is om een trein te ontwerpen die 1200 kilometer per uur kan afleggen. Afstanden zijn langzamerhand geen enkel bezwaar meer als je op vakantie gaat en op vakantie kunt.

Toch vraag ik me af: waarom moet alles in het leven zo snel en effectief. Waarom trekken mensen de bergen in en beklimmen ze de toppen van de Himalaya en de Matterhorn? Waarom doen ze al die moeite? Waarom al die drukte? Honderden mensen hebben op de Matterhorn en de Himalaya in de loop der jaren hun leven gelaten. Ze hebben de top nooit bereikt. Hoeveel angst, ijzige sneeuwstormen en bitterkoude nachten hebben ze doorstaan? Waar is dat allemaal voor nodig? Waarom zetten mensen hun leven op het spel? En in het bedrijfsleven? Er wordt wat afvergaderd! Wij vergaderen met elkaar tot we vergaderd worden. Er is wat een ruzie en drukte om bijna niets! Bij elke keuze doen we net alsof de hele wereld vergaat. Alles waar we mee bezig zijn, vinden we uiterst belangrijk. Waarom tobben wij ons af? Waarom al die drukte? Waarom al die zorgen?

‘De vogels in de lucht en de lelies op het veld blijven van die zorgen gespaard’, zegt Jezus. Hoewel ook een vogel moet uitkijken of anders is hij voor de poes! Angst en zorgen. Wat zullen we eten en wat zullen we drinken? Waarmee zullen we ons kleden? Voor welke waarden zullen we vandaag weer kiezen in het leven? Jezus zegt: maak je zorgen niet altijd maar groter! Geef je zorgen geen kans om steeds maar te groeien. Geef je niet over aan de dood, maar vertrouw je toe aan het leven. Dat is de boodschap van het evangelie. Nauwelijks heb je een kleine wagen gekocht met twee deuren, of je ziet al een grotere, met nog meer paardenkracht en nog meer comfort. Zo groeien onze zorgen en: ‘Iedere dag heeft genoeg aan zijn eigen leed’ Jezus wil ons eigenlijk behoeden voor een paar maagzweren als Hij zegt: maak je geen zorgen voor morgen.

Werken kan mooi zijn, maar soms droom je van vrijheid. Lekker doen waar je zin in hebt! Aan veel dingen is te merken dat ‘t seizoen ten einde loopt. We krijgen de kriebels, we moeten eruit, we breken eruit. Eenmaal per jaar loskomen van alles wat je dagelijks bezighoudt en wegtrekken. Velen van ons richting de zon. Sint Augustinus (4e eeuw) verwonderde zich er al over en zei: ‘De mens maakt verre reizen om zich te verbazen over de hoogte van de bergen, de geweldige golven van de zee, de lange loop van de rivieren, de uitgestrektheid van de oceaan en over de eeuwige kringloop van de sterren; maar aan zichzelf gaat hij zonder verbazing voorbij.’

In de vakantietijd mogen wij alles loslaten wat ons dagelijks drijft: ons werken, ons jachten en jagen, onze school waar van alles moet, onze carrière, al dat vergaderen, al dat zwoegen en werken. We komen tot stilstand en we mogen tot ons zelf komen. Maar doen we dit dan ook echt? Of is onze vakantie een verlengstuk van ons dagelijks doen en laten? Gisteren las ik in de krant dat veel mensen hun laptops en iPads meenemen, mailtjes worden gecheckt, afspraken voor na de vakantie gemaakt. Het bureauwerk gaat vaak nog een beetje door. We willen 24 uur per dag bereikbaar zijn. Kunnen we niet zonder? Kunnen we niet eens een paar weken genieten van onze vrijheid? Kunnen we ons nog echt onthaasten?

Waarom al die zorgen. Al die haast en al die drukte? Zelfs zo dat velen zich zelfs over de vakantie al druk maken. Jezus kende het woord onthaasten ongetwijfeld niet. Maar Hij heeft het wel over hoe belangrijk ‘onthaasten’ voor mensen is. Blijkbaar waren in Zijn tijd de mensen ook al van die drukke baasje die zich met alles en nog wat bezighielden. Je hebt bijna geen tijd meer voor je zelf, voor anderen en voor God. Als je met goede vrienden wilt gaan eten, worden agenda’s getrokken en dan krijg je te horen: ‘even kijken, de maand september tot half oktober zit al helemaal vol. Misschien kunnen we over twee maanden een gaatje vinden.’ En ook kinderen. Probeer maar eens wat voor kinderen te organiseren. Ook zij zitten vol met afspraken en verplichtingen. Mijn suggestie: ‘Kijk in de vakantie maar eens naar de kraaien: ze zaaien en maaien niet, hebben geen ijskast of diepvries, geen facebook. Daarom: geniet maar van elkaar en van de natuur. Kijk eens hoe de bloemen groeien. Ze werken en spinnen niet, en toch is niemand van ons is zo mooi gekleed als de bloemen op het veld.

Ik wens iedereen een fijne vakantie toe, een tijd waarin we kunnen leren onthaasten. En vergeet niet hen die door ziekte of armoede niet in staat zijn vakantie en thuis moeten blijven. Een kaartje of een bloemetje voor de achterblijvers zou niet eens zo slecht zijn!