ALS PASEN EN PINKSTEREN

Met Pinksteren gaat het om drie sterke woorden: om Geestkracht, Wind en Adem. Drie woorden met een schat aan betekenissen: U mag dit uur weer met ons op adem komen, en de viering duurt maar ’n uur, dus u hoeft vanmorgen geen lange adem te hebben! En hopelijk blaast niemand van ons vandaag zijn laatste adem uit. Het gaat met Pinksteren om een feest waar je je adem van inhoudt! Vanmorgen mogen we in één adem zingen: ‘Alles wat adem heeft love de Heer.’

En niet zomaar een adem: het is als de wind. En uit welke hoek waait die wind? In ieder geval is het geen wind die met alles mee waait. Niet, zoals de wind waait, waait je jasje. God neemt ons de wind niet uit de zeilen, maar Hij wil Zijn wind er wél onder hebben. En ‘wie wind zaait, zal storm oogsten.’ Met Pinksteren gaat het om een frisse wind, die vandaag weer door kerk en wereld en door ons eigen leven mag waaien. Drie zware woorden: geestkracht, adem en wind, Dat wij daarvan vervuld worden. daar zullen wij God om bidden. De adem van God, Zijn geestkracht, Zijn levenswind. Kom, Schepper Gods, daal tot ons neer, houdt Gij bij ons uw intocht, Heer’.

Het is 'n bekend gezegde: ‘als Pasen en Pinksteren op één dag vallen!’ Dat gebeurt natuurlijk nooit, en daarmee is, in het gezegde, de zaak afgedaan. Maar als gelovig mens kun je toch wat ánders naar deze dagen kijken, en dan hebben ze wel degelijk wat met elkaar te maken! Maar wat belangrijker is, ze hebben heel wat met mijn eigen leven te maken. Met Pasen vieren wij de kern of het hart van ons geloven. De Heer heeft de dood overwonnen en is verrezen. Zo is ook onze dood niet het einde, maar de deur naar eeuwig leven. De apostel Paulus schrijft ook aan ons: ‘Als Christus niet verrezen is, dan is ons geloven zinloos, en dan zijn wij de meest beklagenswaardige mensen." Toch horen wij in onze dagen ook een heel ander geluid. Voor velen is geloven in een leven na de dood geen vanzelfsprekende zaak meer. Wij leven immers in een tijd, waarin alles geregeld kan worden. We zeggen dan ook: "Je kunt je laten verzekeren van de wieg tot het graf, maar daarna houdt het op!" Daarom is het wellicht zo moeilijk te geloven in een leven dat je niet kunt zien of berekenen!

Daarom is de komst van de Heilige Geest ook zo belangrijk. Zo hoort Pinksteren wel degelijk bij Pasen! Ze vallen niet op één dag, maar die Geest moet het vieren van Pasen wel in ons levend houden. Zonder die Geest vallen wij weer zo gauw terug op het leven van de ene dag na de andere, met alle gevolgen vandien! Maar juist in deze tijd van vieren en beleven van nieuw leven kunnen we elkaar ook helpen die Geest van Jezus onder ons levend te houden, en wel door voor Hem open te staan in ons leven en in het leven met elkaar, en natuurlijk ook in ons Samen kerk zijn!

Met Pinksteren brengen we ons het Babelverhaal in herinnering. In Babel proberen mensen een toren te bouwen tot in de hemel. De toren werd vernield en sindsdien spreken mensen met elkaar niet meer dezelfde taal. Ze babbelen en babelen er maar wat op los. In het Pinksterverhaal horen we dat mensen onder leiding van Gods Geest elkaar weer leren verstaan. Welke taal hen bij elkaar heeft gebracht? Welke taal spreekt iedereen? Het is de taal van de Geest, de taal van de liefde. Waar liefde overheerst, verdwijnen de taalverschillen. In de Schrift is Babel symbool geworden van alle spraakverwarring. Babel, babbelstad, de stad waarin iedereen maar door elkaar praat, waar niemand meer naar niemand luistert. Babel, beeld van verstarring en isolement. De toren van Babel vertelt ons hoe de communicatie tussen mensen kan stuk lopen. Mensen die volstrekt langs elkaar, zelfs langs God heen leven. In de grote wereld waarin wij leven, maar ook in ons eigen leventje kan de spraakverwarring groot zijn

Ook de vrienden van Jezus waren na zijn dood aan het einde van hun Latijn. Ze kakelden en babelden maar wat door elkaar heen. De muziek was weg uit hun leven. Maar toch zijn de bange hazen van Galilea de helden geworden van Judea en Samaria! Ze gaan in Jeruzalem, stad van vrede en liefde, tegenhanger van Babel, de straten op. En zij leren ons dat er maar één taal is die iedereen verstaat - of het nu Parthen, Meden of Elamieten zijn, bewoners van Mesopotamië, van Judea en Kappadocië, van Syrië en Irak, van Afghanistan of Oekraïne en op zoveel andere bedreigde plekken in de wereld.

Het is de wereld van ouders en kinderen, van Maastricht en Amstelland, van moslims en christenen, van joden en boeddhisten. Het is de taal van de Geest, de taal van de liefde, de taal van alle gerechtigheid. Het is de ontmoetingsplek waar volkeren elkaar zusterlijk en broederlijk de hand reiken, waar Moslims, Joden en Christenen samen willen leven, waar rijken hun goederen delen met de minderbedeelden, waar mensen elkaar steeds weer van harte vergeven, waar ouders en kinderen de deur voor elkaar openhouden, waar bisschoppen en gelovigen hun deuren niet voor elkaar sluiten.

De eerste werking, die de heilige Geest in de jonge kerk teweegbracht, was een ervaring van nieuw leven, dynamiek en beweeglijkheid. Vanmorgen horen wij die drie sterk geladen woorden: een plotselinge wervelwind, beweeglijke tongen van vuur, opengeslagen deuren. Angstige mensen worden moedige mensen, zwijgende mensen worden spraakzaam en doen tóch hun mond open. Met Pinksteren worden we overrompeld door de Geest, die alles kan vernieuwen en alles kan veranderen.
En De Geest van God dwingt ons om

meer schip te zijn dan anker,

meer stroom en minder rots,

meer leven en minder instituut,

meer geweten en minder wet.

Alleen zo zullen wij van een zinloos bestaan toegroeien naar een zinvol bestaan bij God en bij elkaar. De enige vertaalsleutel daartoe is de sleutel van de liefde.