Fiat voluntas tua, sicut in cælo et in terra

Uw wil geschiede, op aarde zoals in de hemel

EEN GOD VAN PLASTIC

Als ik een restaurant ben, kan ik het niet laten om even aan de bloemen te voelen. Zijn ze echt of zijn ze van plastic? Ik zie dan dat meer mensen dat doen. En als ze voelen dat het plastic is, dan kijken ze een beetje vies en zeggen: ‘Het zijn kunstbloemen’. En ze kijken heel tevreden, als het échte bloemen blijken te zijn. ‘Het zijn echte bloemen’ hoor je ze dan zeggen. De meeste mensen vinden plastic bloemen afschuwelijk, maar ik vind ze, eerlijk gezegd, vaak bijzonder knap nagemaakt!

Wat is er in ons leven trouwens nog echt en eerlijk en wat imitatie? We zouden er van schrikken, als we bij onszelf zouden nagaan hoeveel dingen we alleen maar kochten voor dé mensen. Hoeveel dure auto's en dure boten worden er gekocht, niet bestemd voor eigen gebruik, maar voor het oog van de buren! Hoeveel namaakwoorden gebruiken we dagelijks niet om de aandacht van dé mensen te trekken? Hoe vaak laten we ánderen bepalen wat wij mooi of lelijk moeten vinden en wat eerlijk is of onecht? We leiden ongemerkt een dubbel leven: een leven in de ogen van de mensen en ons eigen leven. Hoeveel angst en zorgen brengt de vraag niet met zich mee of anderen ons wel vlot of aardig vinden? Krampachtig proberen we ons aardiger voor te doen dan we zijn. Op een gegeven moment vallen we door de mand, want geen mens houdt het vol om heel zijn leven op zijn tenen te lopen. Waarom leiden we een plastic-bloemenbestaan? Waarom gedragen we ons als robots en praten we chefs en bazen, en zelfs buren naar de mond?

We leiden eigenlijk een dubbelleven. We hebben ons eigen leven en een leven in de ogen van anderen. Dat doet me denken aan die vrouw die een prachtige peperdure ring had gekocht. Toen ze met haar vriendinnen koffie aan het drinken was, legde ze haar handen op tafel. Maar geen van haar vriendinnen zag de ring. Toen zei ze: ‘Goh, wat is het hier warm, ik denk dat ik mijn ring maar eens afdoe’. Waarom vinden we het zo belangrijk dat we aandacht krijgen? Waarom maken we ons zo afhankelijk van wat ‘men‘ van ons vindt”. Leef je eigen leven en hou op met je plastic bestaan!

Het kan ook niet anders of in een plastic wegwerpmaatschappij zijn wij mensen ook op zoek naar een God van plastic. Een God die je gemakkelijk weg kunt opbergen tussen de creditcards van je portemonnee. Zo'n God die zich voor alles laat gebruiken, zelfs voor oorlogen. Een plastic God in een plastic wereld. Het lijkt wel alsof elke tijd de God krijgt die het verdient. Ik praat vaak met mensen over God. Ik hoor ze dan zeggen: ’Nee, naar de kerk ga ik niet meer, eigenlijk ben ik niet eens meer katholiek’. ‘Maar gelooft u dan niet meer in God?’, vraag ik dan. ‘Ja, ik geloof dat er wel 'iets' is, een hogere macht of zo, en verder weet ik het ook niet’. Plastic woorden in een plastic maatschappij. Waarom dat gedraai? De Bijbel zegt ons niet dat er 'iets' bestaat, maar een ‘Iemand’. Nee, sterker nog, dat ook onze eigen naam geschreven staat in de palm van Zijn hand.

Dat is andere taal dan: ‘ik geloof wel dat er 'zoiets' bestaat als een hogere macht’. Het gaat om een God die zich laat ontmoeten. Het is het geloof dat wij een God hebben die optrekt met zijn volk, met zijn mensen. Een God die door een woestijn van leegte met ons meetrekt. Een God die onze idealen overeind houdt en een steun wil zijn voor mensen die dreigen te bezwijken onder de vragen en problemen van onze tijd.

Liever naakt dan namaak. Maar zijn we in onze tijd in staat om onze plastic wegen om te buigen naar een smalle rechte weg naar God? Durven we onze kronkelwegen weer uit de knoop te krijgen? Durven we ons weer om te draaien en op zoek te gaan naar rechte, eerlijke, betrouwbare en veilige wegen? De Adventsprofeten doen daar vandaag een poging toe. De profeet Jesaia riep duizenden jaren geleden al: ‘Baan de Heer een weg in de woestijn’.

Dat is onze weg: wegen banen in een wereld die telkens weer in een woestijn dreigt te veranderen. Hoeveel wegen in die grote wereld, en in ons eigen leven, zijn intussen onbegaanbaar geworden en geblokkeerd? Hoeveel brokken hebben wij zelf al veroorzaakt, waardoor 'n doorstroom in ons leven nauwelijks nog mogelijk is? Hoeveel wegen zijn er niet verstopt geraakt tussen echtgenoten, tussen ouders en kinderen, tussen buren, op je werk, op school. Hoe begaanbaar is onze weg naar de Islam, onze weg naar de Derde Wereld? En de voornaamste vraag is: ‘hoe begaanbaar is onze weg naar God nog?’ Marcus roept ons vandaag op: ‘Bereidt de weg van de Heer, maakt zijn paden recht’. Met andere woorden: haal je levensweg toch uit de kronkels.

In de Advent is ook de profeet Jesaja een betrouwbare gids. De Israëlieten zagen hoe Babylon zijn plastic afgoden vierde. In grote optochten werden de goden getoond, omhangen met goud en zilver. En de Joden keken toe met lege ogen, want zij waren verreweg in de minderheid. Ze voelden zich zwak en zwaar in de steek gelaten. Plotseling komt er dan een profeet die tegen hen zegt: ‘Maken jullie ook maar een weg klaar voor de Heer. Begin maar wegen te bouwen, want uw Koning is in aantocht...’

Vandaag hebben zijn woorden nog lang niet aan kracht ingeboet. Ze worden vanmorgen gelezen over heel de wereld. Ook tot volkeren die aan de afgrond leven klinken de woorden: ‘begin maar te bouwen, want uw Koning is in aantocht!’ Onvoorstelbaar, ook in landen als Syrië, Irak, Afghanistan, en de Oekraïne, en vele andere bedreigde plekken, klinken deze woorden. Ook zij krijgen te horen: ‘Begin maar te wegen te bouwen, want uw koning is in aantocht’. Tot mensen die honger en kou lijden, tot mensen die dorstig zijn of ziek, of in de gevangenis, of op gammele bootje de Middellandse Zee oversteken: ‘Begin maar te bouwen, want uw Koning is in aantocht!’

En dezelfde woorden komen ook bij óns terecht. Ook wij krijgen te horen: ‘verlaat al die plastic dwaalwegen van de consumptiemaatschappij en begin maar te bouwen, want uw Koning is in aantocht! Verlaat je vierbaanswegen vol luxe en optimale koopkracht. Keer terug van je namaakwegen en bekeer je tot de Weg van God. Zo werden de eerste Christenen ook genoemd: ‘Mensen van de Weg’. Gemakkelijk is dat niet Maar we weten dat wegenarbeid zware arbeid is. Daarom klinkt in deze Adventstijd slogans als: ‘Sta eens stil bij het werk aan jouw levensweg! ‘Het verhaal van Sint Jan en het verhaal van Jesaia mag daarmee ons eigen levensverhaal zijn. Dat is de betekenis van de voorbereidingstijd, die we Advent noemen. Nieuwe - niet geblokkeerde - wegen naar God en naar elkaar, en niet geblokkeerde wegen naar ons eigen hart. Zo kunnen oude dromen waar worden en is er nog steeds hoop voor die eeuwenoude Tronk van Jesse.


© Pater Ambro Bakker s.m.a.
Pastoor-deken RK Amstelland
locatie H.Augustinus